اختلال جسمانی کردن

وجه مشخصه اختلال جسمانی کردن، علایم جسمی متعددی است که با معاینات جسمانی و بررسی های آزمایشگاهی کافی قابل توجیه نیستند. این اختلال معمولاً پیش از سن ۳۰ سالگی شروع می شود ولی ممکن است برای سالها ادامه یابد و با ترکیبی از درد، نشانه های گوارشی، جنسی و عصبی کاذب مشخص می شود. تفاوت اختلال جسمانی کردن با سایر اختلالات شبه جسمی در تعداد شکایات و دستگاههای متعدد (مثلاً گوارش و اعصاب) درگیر در این اختلال است. این اختلال مزمن است و با ناراحتی روانشناختی قابل ملاحظه، اختلال در عملکرد اجتماعی-شغلی و جستجوی افراطی برای کمک طبی همراه است.

اختلال جسمانی کردن را از زمان مصر باستان می شناختند. نام اولیه این...

بقیه در ادامه مطلب

وجه مشخصه اختلال جسمانی کردن، علایم جسمی متعددی است که با معاینات جسمانی و بررسی های آزمایشگاهی کافی قابل توجیه نیستند. این اختلال معمولاً پیش از سن ۳۰ سالگی شروع می شود ولی ممکن است برای سالها ادامه یابد و با ترکیبی از درد، نشانه های گوارشی، جنسی و عصبی کاذب مشخص می شود. تفاوت اختلال جسمانی کردن با سایر اختلالات شبه جسمی در تعداد شکایات و دستگاههای متعدد (مثلاً گوارش و اعصاب) درگیر در این اختلال است. این اختلال مزمن است و با ناراحتی روانشناختی قابل ملاحظه، اختلال در عملکرد اجتماعی-شغلی و جستجوی افراطی برای کمک طبی همراه است.
اختلال جسمانی کردن را از زمان مصر باستان می شناختند. نام اولیه این اختلال، هیستری بود. اختلالی که اشتباهاً تصور می شد فقط زنان را مبتلا می کند.
تشخیص اختلال جسمانی کردن مستلزم آن است که نشانه ها پیش از سن ۳۰ سالگی شروع شوند. در سیر اختلال بیمار بایستی حداقل از چهار نشانه دردناک؛ دو نشانه گوارشی، یک نشانه جنسی و یک نشانه شبه عصبی شاکی باشد که هیچیک از آنها با معاینات جسمی و بررسی های آزمایشگاهی، به طور کامل قابل توجیه نباشند.
مبتلایان شکایات جسمی متعدد و سابقه طبی طولانی و پیچیده ای دارند. تهوع و استفراغ، اشکال در بلع، احساس درد در دست و پا، کوتاهی تنفس بدون ارتباط با فعالیت، فراموشی، عوارض حاملگی و قاعدگی از جمله شایعترین نشانه های این اختلال هستند. این افراد اغلب معتقدند که تمام عمر بیمار بوده اند. علایم عصبی کاذب احتمال وجود یک اختلال عصبی را مطرح می کنند. این علایم عبارتند از: اختلال هماهنگی یا تعادل، فلج یا ضعف موضعی، اشکال در بلع یا احساس وجود توده در گلو، آفونی، احتباس ادرار، توهم، از بین رفتن حس لمس یا درد، دوبینی، کوری، کری، تشنج یا از دست دادن هوشیاری که ناشی از غش نباشد.
ناراحتی روانشناختی و مشکلات بین فردی بارز هستند؛ اضطراب و افسردگی شایعترین حالات روانپزشکی در این بیماران است. تهدید به خودکشی شایع است ولی اقدام به آن نادر می باشد. اگر خودکشی واقع شود اغلب همراه با سوءمصرف مواد دیده می شود. سابقه طبی بیماران اغلب پرحاشیه، مبهم، غیردقیق، متناقض و آشفته است. بیماران به طور کلاسیک شکایات خود را به گونه ای نمایشی، هیجانی، مبالغه آمیز و با زبانی پرآب وتاب بیان می کنند. آنها ممکن است مراحل زمانی سابقه خود را با هم اشتباه کنند و نمی توانند به طور واضح نشانه های فعلی خود را از نشانه های قبلی تمیز دهند. مبتلایان مونث ممکن است به شکلی نمایشی و خودنما لباس بپوشند. اینان ممکن است وابسته به خود، خودمحور تشنه تمجید و تعریف و استاد در بازی دادن دیگران به نظر آیند.

روشهای درمان بیماری

روان درمانی
درمان بیماران مبتلا به اختلال جسمانی کردن وقتی بهتر انجام می شود که یک پزشک مسئول مراقبت های اولیه بمیار باشد. وقتی بیش از یک پزشک درگیر درمان باشد، بیمار فرصت بیشتری برای ابراز شکایت های جسمی دارد. روان درمانی، هم فردی و هم گروهی، در درمان این اختلال به کار می رود. در جریان روان درمانی به بیمار کمک می شود تا با نشانه هایش کنار بیاید، هیجانات پنهان خود را ابراز کند و راهبردهای دیگری برای ابراز احساساتش پیدا کند.